-persoonlijke anekdote over kinesiologie-
In balans door kinesiologie dat is wat ik iedereen gun. Inmiddels heb ik zelf al vele balansen ondergaan en dat blijft elke keer weer bijzonder. Hierbij mijn persoonlijke ervaring:
Zo lag ik laatst zelf op de behandeltafel bij een kinesioloog. Ik zie het inmiddels als een apk-tje.
Ik beweeg en sport graag waaronder bootcamp, maar gaan de push- ups mij niet al te makkelijk af. Eerlijk, eigenlijk vind ik ze heel irritant om te doen. Het lijkt alsof ik de kracht in mijn armen verlies. Terwijl ik sportief ben, ze al zoveel heb gedaan en weinig verbetering hierin opmerk. Dit kan vast anders.
Reflexen kwamen eruit om mee te mogen werken.
(Reflexen: dit zijn automatische bewegingspatronen waar we mee geboren worden).
Geen idee waar we naartoe gingen, de kinesioloog ook niet op dat moment. Zo mooi dat dat ook niet uitmaakt, want de spiertest geeft het aan. Mijn lichaam wist het wel!
Uiteindelijk kwam er een bepaalde reflex uit, die een balans nodig had. Het was een reflex dat met kracht in de bovenarmen te maken had, borstcrawl moeilijk vindt (kan ik ook echt niet) en waarbij de rugspier van belang is voor je lichaamshouding.
Eén beenspier bleef in deze balans maar de kop opsteken. Ik voelde hierbij een steek in m’n lies. Deze steek in m’n lies was vroeger een regelmatig terugkerende blessure op het hockeyveld en voel ik nu af en toe ook bij bepaalde oefeningen of met hardlopen. Al met al zo nu en dan terugkerend, maar het is voor mij niet heel groot of noemenswaardig. De kinesioloog haakte goed op mijn verhaal in, want opeens ging ik ervaringen uit het verleden vertellen.
Dat gebeurt er dus onbewust in je systeem!
Bleek dat dit terug te voeren was tot het moment dat ik als meisje van ergens tussen de 8 à 10 jaar, 2 weken in het ziekenhuis heb gelegen met een heupblessure. Ik mocht toen twee weken alleen maar liggen en niet lopen. Dat maakte dat ik na twee weken weer moest leren lopen achter de rollator in de ziekenhuisgangen.
Terwijl ik op de behandeltafel lag, zag ik mijzelf als meisje weer daar lopen in die ziekenhuisgang. Dat is zo bizar. Wat het nog specialer maakte is dat de kinesioloog mij naderhand vertelde dat terwijl ik daar lag mijn hele gezicht alle kanten op ging. Mond trekken, kaak bewegen, trillingen: dat zijn de emoties die opgeslagen zitten in je systeem die er blijkbaar nog zaten en ik zelf echt geen besef van had. Deze emoties zijn vervolgens gebalanceerd , zodat ze geen blokkade meer in mijn energiedoorstroming veroorzaken.
Toen heeft ze de betreffende spiertest weer getest. Nu bleef deze goed, zonder steek in m’n lies.
Kortom hoe je van een bootcamp oefening, naar een jong meisje in het ziekenhuis, naar in het heden lekker bewegen kan gaan. Dat is zomaar een voorbeeld van de praktijk en dit maakt kinesiologie zo waardevol en bijzonder! Elke balans is weer anders en nee ik vind push ups nog steeds niet super leuk maar het gaat nu wel een stuk beter!